Dat Argos Medialogica het programma “Waarheidsstrijders of complotdenkers” kon maken, illustreert helaas dat ook onafhankelijke journalisten de essentie van de zaak ‘Julian Assange’ niet echt begrijpen. Niet echt wie de tegenstander is, noch hoe die opereert en kennelijk ook niet waarom. In ieder geval zou de eerste les die elke overheidskritische journalist van het werk van de WikiLeaks oprichter zou moeten opsteken, is dat de reguliere media en inlichtingendiensten intiem verwoven zijn. Een cameraploeg ‘thuis’ rondleiden is dus de AIVD op de koffie uitnodigen om al je zwaktes bloot te leggen.
Het was uitgerekend de VPRO, die de nieuwe media in een kwaad daglicht moest plaatsen. De omroep die vooral voor zestig-plussers, waartoe in ieder geval Max von Kreyfelt (Café Weltschmerz) en Karel Beckman (De Andere Krant) behoren, positieve associaties zal hebben opgeroepen. De VPRO was in de 60-er en 70-er jaren de tolerante, linkse, ‘vrijheid blijheid’ omroep. Humaan, betrouwbaar, waarheid vindend. Dat gold ook voor het in latere jaren gelanceerde programma Argos, dat voor goede onderzoeksjournalistiek stond. Juist die omroep, juist dat programma, klopte bij juist deze redacteuren aan. Dat was geen toeval.
Dit ‘verraad’ door een collega-mediabedrijf waarin je nog enigszins vertrouwen had, doet denken aan het verraad dat Julian Assange ondervond toen de Britse krant The Guardian een ongeautoriseerde biografie over hem uitbracht, waarin, naast het negatieve beeld dat van hem geschetst werd, ook een van de WikiLeaks paswoorden werd vermeld. En ook aan het verraad van alle grote WikiLeaks partners (The New York Times, The Guardian, Der Spiegel, Le Monde), die als een blad omdraaiden en artikelen publiceerden waarin Assange als narcist en onhebbelijk persoon werd afgeschilderd. De stutten van onder een ongewenste organisatie schoppen, zoals ook tot twee keer toe bij Forum voor Democratie gebeurde, is een beproefde truc en wordt bij iedere tegenstander van een ‘regime’ toegepast. Nu dus ook bij de nieuwe media.
De uitgangspunten van de nieuwe media zijn in grote lijnen gelijk aan die van Assange: de waarheid zo dicht mogelijk trachten te benaderen door feiten te publiceren, zodat iedere burger zich op de hoogte kan stellen van wat er in de wereld gaande is en een eigen mening kan vormen. De nieuwe media moet er dan ook rekening mee houden dat de nauw met onze Amerikaanse inlichtingendiensten samenwerkende overheid hetzelfde represaille protocol zal volgen:
- Zwart maken.
- Claimen dat de verspreide informatie ‘onschuldigen’ schade berokkent.
- Medewerkers benaderen en ompraten om interne polarisatie aan te wakkeren.
- Infiltreren om te saboteren (organisatie laten imploderen).
- Geldkraan blokkeren (geldschieters dwarszitten, bankrekeningen sluiten).
- Werknemers aanhouden voor ondervragingen (bijv. op vluchthavens).
- Aantijgingen verzinnen.
- Informatie ontvreemden om belangrijke contactpersonen, getuigen en de strategie van de (juridische) verdediging te kennen.
- Belastende getuigenissen ‘kopen’.
- Ridiculiseren om geloofwaardigheid nieuwsbrenger te verkleinen
- Moord- en ontvoeringsplannen smeden.
- Arresteren en gevangenzetten.
- Geen tijd en gelegenheid bieden om met advocaten te overleggen.
- Geen middelen toestaan om rechtszaken zelf voor te bereiden.
- De journalist laten ‘verdwijnen’, onzichtbaar maken (bijwonen eigen rechtszaak ontzeggen, publicatie foto’s van journalist verbieden, nteractie met andere gevangenen voorkomen, isolatie bewerkstelligen).
De financiële bronnen van de nieuwe Nederlandse media trekken al enige tijd de belangstelling van de Belastingdienst. Op social media worden onwelgevallige berichten van corrigerende commentaar voorzien of verwijderd, accounts opgeheven, websites ontregeld. Viruswaarheid, die met haar nieuwsbrief, weekoverzichten, podcasts en andere berichtgevingen ook tot de nieuwe media behoort, is haar in bankrekening ontnomen.
Toen Assange in 2012 toevlucht zocht in de Ecuadoraanse ambassade, hadden de westerse inlichtingendiensten geen zicht meer op hem. Daarom kocht de CIA de Spaanse beveiligingsdienst van de ambassade om, met de opdracht informatie over de verschanste Australiër door te sturen. Overal in de ambassade werd, illegaal, surveillance apparatuur aangebracht – onder brandblussers en ornamenten, tot in de dames wc toe. Mocht de AIVD of NCTV ook wat luistervinkjes willen plaatsen, dan is het aanbrengen van een paar ‘bugs’ in de werkruimtes van de Nederlandse nieuwe media heel wat minder omslachtig, blijkt nu. Je stuurt gewoon een snel-vingerige cameraploeg en laat de gastheren nietsvermoedend voor je uit lopen.
Met het Argos/Human programma is de diffamering, via de troefkaart ‘antisemitisme’, sterk ingezet. Dezelfde beschuldiging leverde David Icke begin november 2022 een ban van twee jaar op, voor het hele Schengengebied. Verder is een steeds agressievere aanpak van trollen op sociaal media merkbaar. Met zwartmakerij zijn ook de aanvallen op Assange begonnen. Toen hij desondanks doorging met publiceren, liet de CIA-misdaden verzinnen. De Zweedse verkrachtingszaak die Assange bijna tien jaar lang heeft achtervolgd, mede dankzij een vijandige reguliere pers, bleek een fabel; er was geen enkele verkrachtingsaanklacht ingediend. Voor de getuigenis waarop de hacking-aanklacht was gebaseerd, had de FBI een pedofiele getuige omgekocht.
De overheid – dus de inlichtingendiensten, en dus de reguliere pers – gaat het er niet om tegengeluid-brengers te begrijpen. Het gaat om het snoeren van monden en het bespelen van de meute. De heersende machten dulden geen tegenspraak. Critici moeten het zwijgen worden opgelegd. Goedschiks of kwaadschiks, en zo nodig voorgoed. Hoe sterker het geluid van de onafhankelijke media wordt, en hoe breder het bereik, hoe harder de represailles. Het wordt tijd dat de nieuwe media de ‘avonturen’ van Assange goed tot zich laten doordringen. Hij zit al meer dan vier jaar vast zonder veroordeling. Hij kan al elf jaar lang niet gaan en staan waar hij wil. En daar boft hij nog bij, want de CIA wil hem het liefst wijlen. Zo ver gaat ‘de oveheid’. Een gebaar van toenadering door die overheid (lees: inlichtingendiensten en reguliere pers) moet dus met argusogen beschouwd worden en als al geaccepteerd, op eigen voorwaarden plaatsvinden, en niet op eigen terrein.