Het mag teleurstellend1 zijn, die doorgaans bescheiden opkomst bij overheid-kritische (en niet door NGO’s gesubsidieerde) demonstraties, maar de tijden zijn veranderd en ‘het demonstreren’ behoeft een ander jasje. Als het bestuur van een land niet langer het volk vertegenwoordigt en de bestuurscontrolesystemen en -instituties gezaghebbers niet meer ter verantwoording roepen, dan moet de burger dat op een of andere manier zelf doen, door maatwerk – vreedzaam, fysiek, van mens tot mens.
Meten van Onvrede
Een overheid die burgers zwaar surveilleert, schrikt niet van massale optochten of plein-protesten, laat staan van kleine, en zeker niet als die in het weekend plaatsvinden. Gaven de honderdduizenden demonstranten tot, zeg, het nieuwe millennium landsbestuurders een indruk van de omvang van maatschappelijke onvrede, nu doet de Nationaal Coördinator Terrorisme en Veiligheid2 dat. Met hulp van de AIVD, MIVD en mediapeilingen, weet de overheid beter dan de misnoegden zelf hoe groot de groep overheidscritici is. Ook de data van de zwijgend en voorzichtig manoeuvrerenden (zelfs die van medeplegers) worden opgeslagen tot ze op een bepaald moment ‘van nut’ zullen zijn.
Voorbij is ook de tijd dat grote opkomsten tot verandering leidde, zoals de beëindiging van verre oorlogen, of het vervangen van ijzeren gordijnen door andere sluiers. Al marcheren er iedere zondag een half miljoen mensen over grachten en pleinen, het zal onze huidige regering een bedenkelijk geadverteerde HEMA-worst zijn. De grootste schurken brengen sowieso menig weekend op zonnige buitenplaatsen door, dus veel last hebben ze niet van het rustdag gemorrel.
Ter Plekke Zijn = Ter Verantwoording Roepen
Wel onaangenaam is het, als ze tijdens hun werkzaamheden ‘oog-in-oog’ (niet om!) komen te staan met misnoegde landgenoten. Door het fysiek bijwonen van Kamerdebatten, rechtszaken, vonnisuitspraken en (pers)conferenties, bijvoorbeeld. Fysieke aanwezigheid is een vreedzame vorm van iemand ter verantwoording roepen. Veel andere middelen heeft de vreedzame burger niet meer, maar een belangrijk middel is het wel. Want worden ambtsmisdragers door niets en niemand meer met hun daden geconfronteerd en maatschappelijke normen en waarden verder uitgehold, dan belandt een samenleving in vrije val.
Op de echte coupplegers zal het plaatsnemen van beleidscritici op de publieke tribune weinig indruk maken, maar degenen bij wie het geweten steeds luider roept, voelen zich op zijn minst ongemakkelijk en weten zich gezien. Een rechter die, ten overstaan van een verdachte en diens advocaat, een onnavolgbaar en onwelgevallig vonnis moet uitspreken, voelt zich minder senang dan als hij het vonnis alleen hoeft op te schrijven. Een Officier van Justitie die een afkeurende reactie van de publieke tribune speurt, zal zich ondanks zijn onverstoorde voorkomen ongetwijfeld minder zeker voelen.
Maatwerk
Het nieuwe demonstreren is kleinschalig, individueel zelfs, en gericht. Veel stoelen heeft een publieke tribune doorgaans niet; de zaal lijkt al gauw vol. Al is er maar één aanwezige, dan nog heeft diens getuigenis tijdens rechtszaken en debatten voelbaar effect. Zo werd D66-Kamerlid Wieke Paulusma, in een recent debat, paniekerig toen FVD-politicus Gideon van Meijeren, ten overstaan van een hem welgezinde publieke tribune, voorstelde de ‘D’ van D66, door een zes te vervangen. Geërgerd maande Kamervoorzitter Martin Bosma de meute tot stilte. Hetzelfde deed rechter Burgers na de lunchpauze tijdens een rechtszitting tegen dezelfde Van Meijeren, nadat het publiek de laatste meerdere malen met gelach en gejoel was bijgevallen. Hoe onwelgevalliger de speurbare aanwezigheid van critici, des te geërgerd de reactie van de voorzitter.
Bij ieder debat en relevante rechtszaak, bij ieder evenement dat de implementatie van de zogenaamde Nieuwe Wereld Orde vooruit moet drijven, zouden er steevast burgers aanwezig moeten zijn – het liefst een tribune vol. Waar mogelijk, moeten vragen gesteld en ervaringen via ‘social media’, hoe summier ook, gedeeld worden. Iedere burger is een ooggetuige, een verslaggever. Iedere verdachte zou zich vergezeld moeten weten door een stoelenbezettende achterban. Bovenal moet iedere rechter gevraagd worden mondeling uitspraak te doen.
“Learn. Challenge. Act. Now!”
De fase van bewustwording dat er een kwaadaardige agenda wordt uitgerold is nog lang niet voorbij. WikiLeaks oprichter Julian Assange erkende drie verzetsfases: “Learn. Challenge. Act. (Now!)” Die fases kunnen gelijktijdig plaatsvinden, maar bewustwording (“Learn”) is wel een vereiste om de overtreders ter verantwoording te kunnen roepen (“Challenge”) en uiteindelijk zelf de regie te kunnen nemen (“Act”).
Vijfde Macht
Tenzij demonstranten niet verandering, maar gezelligheid en verbinding nastreven, wordt het dus tijd dat het demonstreren tijdens de werktijden en op de werkterreinen van de coupplegers plaatsvindt. Meer bewijs dat aangiftes en rechtsprocessen tot niets leiden, diplomatieke verdragen in de wind gegooid worden en de media misstanden niet, of vervormd berichten, hebben we niet nodig. De “Challenge” taak ligt nu bij de burgerij – na de Trias Politica en journalistiek de vijfde controlerende macht. Het is aan haar om, vreedzaam en ter plekke, de verdwaalden ter verantwoording te roepen, totdat zij zelf het heft in handen neemt.
Noten
1 Dat de eerste demonstraties in 2020 geen duizenden voor vrede en zelfbeschikking strijdende mensen trok, had hoofdzakelijk te maken met vuilschrijverij door de reguliere media en het buitensporige politiegeweld. Bij diegenen die toch kwamen en bleven komen – paard, hond, Romeo en waterkanon trotserend – is er sprake van een zekere ‘demo-moeheid’. Alle marsen, speeches, muziek en acties veranderden nagenoeg niets. Inmiddels is ook de vurige wens gelijkgestemden te vinden, na het wegvallen van de familiecirkel en/of vriendengroep sinds de Covid-polarisatie, grotendeels vervuld.
2 Dat er op ontoelaatbare schaal heimelijk gesurveilleerd en gecriminaliseerd wordt, blijkt uit een door journaliste Marianne Zwagerman opnieuw gecirculeerde video van 30 maart 2023. Daarin is te zien dat rechter Mariëtte Moussault tijdens een technische briefing, in haar toenmalige hoedanigheid van voorzitter van de Toetsingscommissie Inzet Bevoegdheden (TIB), de Tweede Kamer probeerde te waarschuwen voor de tomeloze reikwijdte die de inlichtingendiensten door de ‘Tijdelijke wet cyberoperaties’ zouden verkrijgen: “Er gebeuren hele grote dingen in Nederland. En ik mag u niet zeggen hoe groot. Het is verschrikkelijk groot, maar ik mag u niet informeren. Want ik heb geen zin daar 15 jaar voor te gaan zitten.” Haar waarschuwing mocht niet baten; de wet is inmiddels aangenomen.
