Op 20 mei van dit jaar werd WikiLeaks oprichter Julian Assange door het gerechtshof te Londen hoger beroep verleend op twee van de negen door hem aangevoerde gronden. Op de achtergrond worden intussen schikkingsvoorstellen bekeken, vinden gerelateerde rechtszaken in Spanje en de Verenigde Staten plaats, lijkt een nieuwe lastercampagne te worden ingezet en kwijnt de Australiër steeds verder weg in zijn isolatiecel.
Waarom besteden de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk zoveel tijd, inspanning en geld aan één man – een online uitgever die gelekte informatie publiceerde van een klokkenluider (voormalig Amerikaans soldaat Bradley, nu Chelsea, Manning), die zelf allang op vrije voeten is? Vele tientallen miljoenen heeft de al veertien jaar lang durende vervolging, surveillance en gevangenhouding van Assange gekost.
“(…) the supporters worldwide since 2016 have spent about $100 million on Julian’s defence. For us, you know, we just spend everything. I mean, you know, the houses go, savings are gone, and we exist, politically and financially, on the support of our supporters.”
(Julians vader, John Shipton, in Independent Australia, 23 mei 2024)
De uitleveringszaak gaat om meer dan de in 2010 en 2011 gepubliceerde, door Manning onthulde, oorlogsmisdaden die de Verenigde Staten en haar partners in Irak en Afghanistan begingen. Om meer ook dan de vrees dat, direct na uitlevering aan de Verenigde Staten, andere WikiLeaks onthullingen aan de aanklacht zullen worden toegevoegd. Denk aan de in 2016 door WikiLeaks gepubliceerde e-mails van de Democratic National Committee, het hoogste orgaan van de democratische partij in de Verenigde Staten, waaruit onder meer bleek dat Hillary Clinton de verkiezingscampagne van haar democratische tegenkandidaat, Bernie Sanders, bewust gesaboteerd had.
“Top Democrats essentially dismissed Sanders as a viable candidate during the primaries, attempted to undermine him with voters and even took steps to derail his campaign, according to hacked emails that were recently made public by WikiLeaks.”
(Chicago Tribune, 25 juli 2016)
Of de in 2017 gepubliceerde serie “Vault 7”, die een arsenaal aan instrumenten blootlegde waarmee de CIA illegaal in kon breken op elektronische communicatiemiddelen van burgers om informatie te ontfutselen, softwaresystemen aan te tasten en informatiestromen om te leiden. Zo groot was de furie van de kersverse CIA-directeur, Mike Pompeo, hierover, dat hij concrete plannen liet opstellen om Assange te vermoorden.
Maar wat niet genoemd wordt – noch door naasten van Assange, noch door onafhankelijke media – is dat de zogenaamde ‘coronapandemie’ en implementatiestart van de Great Reset nooit zo succesvol hadden kunnen zijn als WikiLeaks tot op heden vol-operationeel gebleven was. Ongelakte contracten van overheden met met de experimentele gen-therapeutische serum producenten zoals Pfizer en AstraZeneca, bijwerkingen in de allereerste proefpersonen, SMS-jes van politici en CBDC-plannen – om maar bij de top van de ijsberg te beginnen – zouden waarschijnlijk aan WikiLeaks zijn doorgestuurd en gepubliceerd. Anonimiteit van klokkenluiders werd namelijk steevast door WikiLeaks gewaarborgd. Wellicht zouden ook de twee onlangs overleden Boeing-klokkenluiders nu nog in leven zijn.
Dat WikiLeaks onschadelijk moest worden gemaakt in de aanloop naar 2020 verklaart wellicht ook de obsessie van Mike Pompeo met Assange, na de Vault 7 publicaties. Niet alleen was de CIA internationaal in uitzonderlijke verlegenheid gebracht, de onthulling van het palet aan spionage-instrumenten (waarvan één met de naam “Pandemic”) kwam, aan de vooravond van de uitrol van wereldwijde ‘totale controle’ systeem, weinig gelegen.
Sinds 28 maart 2018 heeft Assange geen toegang meer tot het internet. De Ecuadoraanse Ambassade in Londen, waar Assange sinds 2012 asiel genoot, blokkeerde rijwel al zijn communicatiekanalen. De IJslandse journalist Kristinn Hrafnsson nam de leiding van WikiLeaks over, maar de aandacht ging uit naar de verdediging van Assange en het afschrik-effect dat de jacht op Assange op klokkenluiders en journalisten had, was merkbaar.
Nu Assange de technologische ontwikkelingen ruim zeven jaar niet meer heeft kunnen volgen, hij aan posttraumatische stressstoornis lijdt en zijn psychische en lichamelijke gezondheid in het algemeen te wensen overlaat, zou het gevaar dat in de ogen van de veiligheidsdiensten van de IT-visionair uitgaat, aanzienlijk moeten zijn verminderd.
Mocht Assange vrijkomen, dan keert hij terug naar zijn geboorteland Australië. Australië trekt momenteel het voortouw in de uitrol van een digitaal betalingssysteem. Een digitaal ID is per 16 mei door het Parlement geaccordeerd. De grootste bank, Macquarie, geeft sinds 20 mei geen contant geld meer uit en biedt uitsluitend digitale dienstverlening. Het opzetten van een tweede WikiLeaks platform, of anderszins waarheid-onthullende instantie, zal daardoor moeilijk worden. De inkomsten en uitgaven van Assange zullen (net als die van alle Australische burgers) voor de Australische banken en overheid makkelijk te volgen zijn.
Vrijlating, mocht hij het hoger beroep winnen, zou daarmee voor de veiligheidsdiensten minder riskant moeten zijn. Wel kan Assange Biden en de Verenigde Staten reputatieschade bezorgen, vooral als hij vóór de verkiezingen uitgeleverd wordt, want ook in de V.S. wordt de roep om de aanklachten te laten varen luider. Opmerkelijk is, dat The Australian en het Algemeen Dagblad onlangs vergelijkbare artikelen publiceerden met allang achterhaalde aantijgingen en zwartmakerij. Uitlevering of vrijspraak, risico of niet, Assange lijkt nog altijd het oog der machthebbers te priemen en de aanval op de Australiër is nog lang niet afgeblazen.
Voor meer achtergrondinformatie, zie mijn Engelstalige artikel “Checkmating Julian Assange, a Game of Mor(t)al Integrity.”